Arredimi dhe ngjyrimi në tullë dhe flori të paraqitura në mënyrë moderne, e bënin ambientin ndjellës. Muzika në sfond (sidomos Cezaria Evora), ishte shumë e gjetur për të përmbushur eksperiencën në tërësi teksa pritej ai ushqimi gourmet të cilin do të doja ta deshifroja në detaj.
Po filloj me ushqimin: pjata e servirur në mes në dukje si mermer, në fakt është gjalpë. Tre lloje gjalpi: me domate, me erëza dhe me karbon vegjetal shoqëronin bukën e thekur e cila ishte një gjetje e zgjuar (dhe shumë e shijshme) e lokalit për të na ngopur paraprakisht.
Carpaccio Toni (950L): shoqëruar me beurre noisette (një formë gjalpi i shkrirë që vazhdon të gatuhet derisa përftohet një ngjyrë e karameltë), qiqra dhe koriandër si erëz kryesore. Shkriftësia e tonit të freskët prerë në formë karpaccio shoqëruar me beurre noisette ishte fantastike, butësinë e së cilës në pjatë ia shtonin edhe qiqrat. Sidoqoftë më pëlqeu që koriandra apo qepët e njoma, limë dhe erëzat e tjera kishin krijuar kontrast në shije, ndryshe do të kishte mbetur një pjatë lineare. Por jo, balanca e shijeve ishte krijuar më së miri, një pjatë që e rekomandoj shumë.
Tartar vici (700L): kjo pjate qe eshte tashme pjese e shume restoranteve “high-end”, ka filluar te jete nje nga te preferuarat e mia. Problemi kryesor eshte se pjata eshte me risk te porositet dokudo, kerkon ndjekjen e rregullave higjienike per te mos u infektuar me baktere apo toxoplazmoze. Pjata nder shekuj ka patur variante te ndryshme te shoqerimit te tartarit, por klasikisht vemendje merr mishi I pagatuar (punuar me dore), e verdha e vezes e pagatuar si edhe shoqerimi me buke te thekur.
Erëzat e përberësit e tjerë, i lihen në dorë imagjinatës. Tek Brutal, më mungoi te shihja ai topi i rrumbullkët e i bukur i vezës (edhe pse besoj ishte inkorporuar brenda), por problemin kryesor e hasa në lëngëzimin e tepërt të pjatës. Thartësia e kimchit (lloj turshie) kishte mbivendosur ndjeshëm shijen e vetë mishit, e në vetvete pjata kishte më shumë marinim e shoqërim me salca seç do të kisha preferuar. Kishte pak konflikt në balancën e shijeve dhe tartari kishte humbur vëmendjen e tij në pjatë.
Tartar Viole (1,850L): tartari i karkalecit e për më tepër ai i llojit vjolë (aq i ëmbël, i butë dhe i dashur për mua), futet tek ato pjata feminile me përbërës tejet delikatë (A s’ju duket edhe juve kështu?). Kamerieri na tha se pjata kishte 18 përbërës, unë sigurisht nuk mund të kuptoj çdonjerin prej tyre por di të them se ëmbëlsia e karkalecit duhet balancuar patjetër, ndaj ajo që unë evidentova si veçanti në këtë rast ishte shija pikante në pjatë (e cila mua më përkëdheli palatumin) si edhe pudra e algës
së detit që e dërgon pjatën në tjetër nivel. Do të kisha dashur të ishte përdorur sasi më e vogël e salcës së avokados por përpos kësaj, më pëlqeu pa fund shpërthimi e një pjate “sweet-sour-spicy”. Adhuroj guximin tek chef-at!
Rissoto me lajthi e krem tartufi (950L): italianët një risotto të gatuar siç duhet e përshkruajnë si “all-onda” pra si nje valë, që do të thotë që rizoto ka një kremozitet gati gati si tërhanë, por kokrrizat individuale janë pak më të forta e kanë strukturë të dallueshme. Këtë pjatë e gjeta teknikisht korrekte, shijet amalgamoheshin mirë,
lajthitë i jepnin një thyerje të këndshme (sepse tartufi tenton të velë pjatën hera herës).
Brutal Tirana
Përmbledhje: Brutal është ndër ato vende që mua më ngjall dëshirë të provoj çdo pjatë sepse dua të ndiej imagjinatën e chef-ave. Menaxhimi nuk do e ketë të lehtë sepse në Shqipëri ka shumë zgjedhje cilësore dhe ekonomike. Vendet me standart të lartë tentojnë të paragjykohen dhe le ta themi hapur, restoranti nuk është i lirë.
Këshilla ime për chefin: JI BRUTAL! Kam qënë në 3 restorante ku e kam kuptuar direkt nga përmbajtja e pjatës së chef ishte Gentit. E kuptoj që çdo chef ka “signature dishes” por në këtë nivel, do të doja të mos shihja uniformitet. Suksese!
